کوره زغال دو نوع است. ذوغال کوری و شیطان کوری. شیطان کوری موقت است و زغالش مرغوب نیست. روستایی آن را تنها به قصد مصرف شخصی در خانه خود دایر می کند. شیطان کوری از موقعی که دولت به منظور احیای جنگل ها تهیه زغال را ممنوع کرد عمومیت یافت. ولی زغال ذوغال کوری مرغوب است و به بازار عرضه می شود. طرز تهیه زغال: سرشاخه های درخت، خصوصا درخت های خشکیده، ریشه کن شده، یا بیمار را بریده، خرد کرده مثل آجر در کوره روی می چینند. سپس زیر چوب ها یعنی کوره را آتش کرده، در کوره را می بندند تا چوب با تاءنی بسوزد و دودش از دودکش خارج بشود. بعد از اتمام دود که به منزله آماده بودن زغال است در کوره را باز کرده و داخلش را دید می زنند. سپس به منظور جلوگیری از ورود هوا به داخل کوره، در آن را بسته و تمامی منافذ و حتی دهانه دودکش را گل می گیرند. موقعی که اکسیژن داخل کوره به اتمام برسد چوب های افروخته خاموش و خفه شده و زغال بدست می آید. بین زغال ها زغال تهیه شده از سرشاخه درخت آزاد مرغوب تر و آتشش پردوام تر است در حالی که زغال چوب توسکا به علت سبکی و پوک بودن خواهان زیاد ندارد.