محل خرمنکوب و دستگاه کوبیدن شلتوک و جدا کردن برنج از پوست را پادنگ گویند. پادنگ یا دنگ پائی که دستگاه برنجکوبی سنتی گیلان است به خاطر متداول شدن برنجکوبی ماشینی و احداث کارخانه های برنجکوبی در سال های اخیر منسوخ شده است. دنگ ستون چوبی مربع مستطیل و سنگینی بود که پادنگ کله با طناب به آن بسته می شد. پادنگ تونکه آهنی دور سر پادنگ کله می افتاد و پادنگ دندان ها به ته پادنگ کله کوبیده می شدند. ستون دنگ روی اهرم حرکت میکرد. به محض آنکه پادنگ زن ها پا را روی انتهای دنگ می گذاشتند ستون بالا می روت و هنگامی که پاها وسط ستون قرار میگرفت ستون با تمام قوت سقوط می کرد و به ضرب پادنگ دندان ها شلتوکی را که در پادنگ چاله می ریختند پوست می کند. ابعاد اجزاء دنگ پائی به شرح زیر بود: طول ستون دنگ 500 سانتی متر. طول دست گیر (حائلی که پادنگ چی موقع دنگ زدن دست ها را به آن بند میکرد) 180 سانتی متر. سکت (ستون های ضامن چوب دستگیر) 143 سانتی متر. طول پادنگ کله 43 سانتی متر. طول هر پادنگ دندان 11 سانتی متر. قطر پادنگ ناف 20 سانتی متر. عمق پادنگ چاله 40 سانتی متر